'Dziewczynka z parku'.

Z pewnością wiecie już, że szalejemy za literaturą dziecięcą i dobieramy ją bardzo starannie pod każdym względem. Jedynym odstępstwem od normy jest wiek Małego Czytelnika - staram się nie stwarzać mojemu dziecku granic jeśli chodzi o literaturę, dlatego wybieramy książki różne. Mamy książki specjalnie dla Maluchów, choć z perspektywy czasu dochodzę do wniosku, że są to zakupy bardzo krótkodystansowe, a moja Córka szybko przestaje się nimi interesować.

Przed zakupem 'Kłopotów rodu Pożyczalskich' miałam wątpliwości - nie powiem. Że za dużo tekstu, za mało obrazków, że Córka nie będzie słuchać, że to nie książka w Jej przedziale wiekowym i nie będzie zainteresowana. Postanowiłam jednak spróbować i jakież było moje zaskoczenie, kiedy moja Córka w pełni ją zaakceptowała. Za każdym razem kiedy zbliżamy się do ilustracji Emilii, Oliwia wydaje z siebie okrzyk radości dlatego też mogłoby być ich trochę więcej. I wierzcie mi lub nie - co wieczór kładzie książkę obok siebie w łóżku i zasypia trzymając na niej rękę. 

Kiedy w ręce mojej mamy wpadło 'W pogoni za życiem' stwierdziła, że to jest zdecydowanie zbyt smutna książka dla mojego Dziecka. Że ilustracje nie takie, bo zbyt mroczne, a temat śmierci powinniśmy zdecydowanie odłożyć na później, a najlepiej w ogóle go nie zaczynać, bo po co dziecku takie rzeczy wiedzieć?

Tymczasem Oliwia książkę bardzo lubi i często przynosi mi ją do czytania, uwielbia motyw ZOO i fajerwerków, a kiedy Jętka z Muchą wlatują do księgarni a na jednej z półek stoi 'W pogoni za życiem' klaszcze z radości. Nie skupia się na motywie śmierci, bo  dzieci do około piątego roku życia nie są w stanie zrozumieć tego pojęcia. Nie znają pojęcia czasu - nie wiedzą co to 'zawsze', ani 'nigdy'. Za nieco ponad trzy miesiące święto zmarłych - myślę, że warto mówić swoim dzieciom o tym, że ludzie odchodzą. Dawkować informacje odpowiednio do wieku, ale nie rezygnować z tego tematu.

'Dziewczynki z parku' jeszcze nie mamy, choć miotam się z myślą o jej zakupie. I nawet jeśli stwierdzę, że na tę chwilę się nie nada, że jest za mocna pod jakimkolwiek względem - postawię ją na swojej półce na której spokojnie przeczeka. Wiem, że za jakiś czas [niestety] przyjdzie taki moment, że się przyda, a nie pozwoliłabym aby umknęła mi gdzieś zapomniana...

Możecie pomyśleć: zwariowała, Jej dziecko nie ma jeszcze trzech lat... Ze mną rodzice nie rozmawiali na temat śmierci. I kiedy zobaczyłam w bajce umierającą mamę małego wilka - bodajże Wansa, zupełnie nie potrafiłam odnaleźć się w tej sytuacji, płakałam, nie rozumiałam. Pamiętam tę scenę jak gdybym widziała ją wczoraj... Chciałabym, żeby moja Córka była bardziej świadoma świata, który ją otacza. I prawdy, która niekiedy bywa brutalna. I żeby dzięki tej świadomości, w przyszłości akceptowała takie sytuacje, przeżywała je jak najmniej boleśnie. Nie da się uchronić dziecka przed wszystkim, na szczęście da się je uczyć - wszystkiego, po kolei, pomału...