Są takie dni kiedy...

Niecierpliwa jestem od zawsze.

Zaczęło się od pierwszych butelek mleka, które 'zerowałam' po dwie na raz z prędkością światła, uparcie twierdząc, że to wciąż za mało. Do koszyka w ciągu zakupów zaciekle wrzucałam Kinder Niespodzianki i przykrywałam je codzienną gazetą. Kiedy tata orientował się i wyciągał je z koszyka mówiąc: dziś już zjadłaś w tym samym momencie pod gazetą lądowało kolejne - i tak w kółko.

Niecierpliwiłam się kiedy mama w końcu odbierze mnie z przedszkola, później nerwowo stukałam o blat zastanawiając się kiedy zadzwoni dzwonek na przerwę. Kiedy będą wakacje, kiedy będę miała wolne w pracy, kiedy ktoś zadzwoni, kiedy zajdę w ciążę, kiedy urodzę, kiedy Ona zacznie śmiać się, chodzić, mówić...

I choć z wybiegania w przyszłość zrezygnowałam a z wiekiem zauważam u siebie delikatne spuszczanie z tonu, pozostałam cholerykiem, którego nierzadko z równowagi wyprowadza absolutnie wszystko.

Przychodzą jednak czasami takie dni i odchodzą niestety... kiedy to zamieniam się w chodzącą cierpliwość anielską.

Mówiąc kolokwialnie: wisi mi wtedy wszystko jak kilo kitu.

Pobudka skoro świt, palce w oku i pretensjonalne: NO CZYTAJ!

Rozlane mleko, karmienie bułką niewidzialnego psa, wojna o 'Charliego i Lolę', piętnasty raz pokazany język oznaczający nic innego jak koniec miłości. Zepsuta zmywarka i piętrzące się naczynia w zlewie, czas który stoi w miejscu, pęknięty worek, rozsypane na korytarzu śmieci, brak masła do puree i 'nie będę jadła obiadu, daj mi Danio!'

Stłuczona szklanka, uderzenie w małego palca u stopy, rozsypanych po dywanie pierdyliard mini zabaweczek z Kinder Niespodzianki, dźwięki interaktywnego tabletu, brak wody w kranie. Spalona żarówka, zapomniane pranie, które skisło w pralce, nerwoból w plecach, a duża wskazówka na zegarze wciąż ani drgnie.

Wcale nie jest tak, że tego nie zauważam. Jakby nie było przechodzę obok próbując zbyć, bo czuję, że mam ciekawsze zajęcia. Park, Ona i ten, który pozwala mi rozkoszować się cudownymi chwilami [tak, Nikon właśnie ;)], Pławię się w promieniach słońca, cieszę oczy kolorami wiosny, słuchamy wspólnie śpiewu ptaków, a kwitnące drzewa tak pięknie pachną.

Cokolwiek odpowiada za ten stan umysłu, żałuję, że nie sprzedają tego w sklepie pod domem. W takich chwilach mam ochotę pakować swój obrzydliwie świetny nastrój do torebek i rozdawać na ulicy.

Takiego wieczora oglądam zdjęcia, patrzę na moją śpiącą Córkę, która jeszcze kilka godzin temu stała przed obiektywem i nadziwić się nie mogę, że jestem mamą tak cudnej, mądrej, kochanej dziewczynki. Która nie potrzebuje tych dni by być w pełni szczęśliwą. Dla Niej każdy dzień to przygoda, wyzwanie, odkrycie nowych uczuć, jak kolejnych kart w grze. Każdy Jej dzień jest słoneczny nawet kiedy za oknem pada deszcz. I nawet kiedy jakiś paskudny chochlik się wkradnie, omijam Jej gorsze zachowania slalomem, jak porozkładane na podłodze Lego.

Nie ma nic piękniejszego od TYCH dni. Tych, które Ona ma zawsze, a których ja pomału się uczę.