Porozmawiajmy o... malowaniu paznokci, przebijaniu uszu.

Do poruszenia tych wywołujących kontrowersje tematów, gdzie każda z mam na inne zdanie, skłoniła mnie siedząca w wózku na oko trzyletnia dziewczynka z pomalowanymi paznokciami u stóp. No, to chyba już wiecie jak będzie wyglądała dalsza część posta. A więc zapraszam.

Żródło: internet.

Malowanie paznokci małym dziewczynkom - dobry, czy zły pomysł? Bo nawet jeśli nie jest dobry, to czy naprawdę uważacie, że może to spaczyć Ich psychikę, wpłynąć w jakikolwiek sposób negatywnie na ich dalsze funkcjonowanie? W społeczeństwie i w ogóle - z samą sobą?

Moja Córka lakier na paznokciach miała do tej pory tylko raz. Było to jakiś miesiąc temu - malowałam paznokcie, gdy nagle w progu łazienki pojawiła się Ona z tą uśmiechniętą buzią. Wydając z siebie okrzyk zachwytu jakkolwiek dziwnie to zabrzmi - bez użycia słów zażądała aby i na Jej paluszkach znalazł się czerwony kolor. Pomyślałam - czemu nie? Jeśli ma Jej to sprawić frajdę, dlaczego mamy tego nie zrobić? Przekopałam pudło z kosmetykami w poszukiwaniu najmniej 'inwazyjnego' lakieru - takiego który nie śmierdzi i nie zabija kolorem. Po chwili paznokcie mojej Córki pokryte zostały delikatnym żółtym kolorem - radości było co nie miara. Tatusiowi po przyjściu z pracy już na dzień dobry małe rączki zostały przyklejone do twarzy. Miał podziwiać, mówić 'ohoho' i takie tam... Zmywacz nie był potrzebny, bo lakier pokruszył się samoistnie i po kilku dniach nie pozostał nawet ślad po malowaniu. To był pierwszy i ostatni raz, bo o dziwo wie już jak to 'smakuje' i już się nie upomina. Ja nie mam potrzeby malowania dziecka, nigdy nie miałam. Wyznaję zasadę 'im mniej tym lepiej' ale jeśli moja Córka za jakiś czas powie: Mamo, pomalujmy sobie paznokcie - to to zrobimy. Bo nie widzę powodu dla którego miałoby być inaczej.

Nie jestem fanką upiększania dzieci, wyznaję zasadę, że moje jest na tyle słodkie, że nie ma potrzeby dosładzać go jeszcze mocniej. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że inne mamy mogą mieć zupełnie inne, różne od siebie poglądy. Mnie jest to bez znaczenia, ktoś jest zdecydowanym przeciwnikiem, a jeszcze ktoś inny maluje dziecku paznokcie średnio raz w tygodniu. Czy mamy prawo oceniać postępowanie każdej z matek? I czy mówiąc, że matka wyrządza dziecku krzywdę - sami nie krzywdzimy osądem?

Pamiętam to jak dziś. Miałam osiem lat kiedy wraz z koleżanką wykradłam mojej mamie z kosmetyczki pomadki, cienie i inne bajery, którymi nie potrafiłam się 'obsługiwać'. Schowałyśmy się w pokoju i wymazałyśmy twarze jakbyśmy właśnie miały udać się na wojnę. Mam gdzieś zdjęcie, bo w końcu takie wydarzenie musiało zostać udokumentowane. Zwykle wracam do niego z sentymentem. Bo mam wrażenie, że kiedyś rodzice rozumieli więcej - że zabawa w dorosłość jest tak naprawdę wpisana w dzieciństwo każdego z nas. Czy któraś z moich czytelniczek nie miała nigdy styczności z maminymi butami? Nie ubierała jej koszulek, które miały służyć za sukienkę i nie paradowała w niej niczym na wybiegu? Nie twierdzę, że moje dzieciństwo stało się dzięki temu nie wiadomo jak lepsze, zyskało na wartości - ja po prostu uwielbiałam udawać dorosłą od kiedy pamiętam i z perspektywy czasu nie widzę, aby jakkolwiek negatywnie wpłynęło to na moje życie, kiedy stałam się już najprawdziwiej dorosłą.

Wobec tego - pozwalać dzieciom dotykać, próbować, maziać i szaleć? Czy lepiej trzymać je od tego z daleka, co by jak najdłużej nie miały styczności z lakierem do paznokci i innymi cudami dorosłego świata? Moja subiektywna ocena chyba nikogo nie zaskoczy - popadanie w skrajności jest złe. Złe jest zamykanie kosmetyczki szafce pod kluczem [zakazane w końcu kusi najbardziej] i złe jest tłumaczenie od małego 'co z czym się je'. W każdym postępowaniu należy znaleźć złoty środek. Jest to ocena moja, mojego postępowania teraz i w przyszłości. Możecie się z nią nie zgadzać - możecie malować paznokcie dziecku co tydzień, możecie nie robić tego w ogóle - doceniam zdanie każdej z Was i chciałabym abyście same umiały akceptować zdanie innych mam, choćby najbardziej odmienne od Waszego było. Wykluczając oczywiście temat przemocy i każdy który sygnalizuje, że dziecku dzieje się krzywda - tego tolerować absolutnie nie można. A skoro znowu w temacie krzywdy jesteśmy - na jednym ze znanych portali na których sprzedawane są ciuszki dla dzieci, pewna pani, bardzo oburzona dodała post. Zwróciła się w nim do mam, które malują swoim dzieciom paznokcie do przedszkola. Oskarżyła je o utrudnianie wychowania, bo jak ma przetłumaczyć swojemu dziecku, że kategorycznie nie można, jak wszystkie dziewczynki dookoła mają? Zażądała zmian przyzwyczajeń osób, których nawet nie znała...

Zgadzacie się, podpisujecie pod 'petycją', czy absolutnie nie?

Moim skromnym zdaniem - trudno, żeby wszyscy wkoło dopasowywali się do czyichś metod wychowawczych i swoje dziecko wychowywali pod czyjeś dyktando. Przede wszystkim powinniśmy dać sobie wszystkie trochę luzu, odetchnąć głęboko, zjeść ciastko i pogadać o starych karabinach, bo to jakie oszczerstwa i kompletną nie akceptację czyjegoś zdania zdarza mi się czytywać - to o pomstę do nieba woła.

Jak tylko Oliwia przyszła na świat nie mogłam się doczekać aż przebiję Jej uszy. Miałam zrobić to jeszcze przed roczkiem, ale kosmetyczka stwierdziła, że to jeszcze nie czas i żeby przyjść po roczku. Termin się przeciągnął i pomyślałam, że przebijemy na drugie urodziny. W marcu nie odwiedziłyśmy salonu. Zdałam sobie sprawę, że jeśli chcę aby moje dziecko decydowało samo o sobie [w rozsądnym tego słowa znaczeniu oczywiście], to chcę również aby samo podjęło decyzję o tym czy chce mieć dziury w uszach czy nie. Niektórzy wręcz próbowali wymusić na mnie decyzję o przekłuciu uszu, bo w końcu małe kolczyki wyglądają tak uroczo. Ale im więcej słuchałam tym bardziej dochodziłam do wniosku, że nie podejmę tej decyzji za Nią. To nie lakier, który możesz zmyć z paznokci po pięciu minutach od jego nałożenia - to trwała ingerencja, która niekoniecznie może spodobać się mojemu dziecku. Podjęłam taką decyzję i pozostanie ona niezmienna. Dopóki nie usłyszę: Mamo, chciałabym żebyśmy przebiły uszy - to tego nie zrobimy. Jeśli usłyszę - nie ma problemu. Jednocześnie nie wytykam palcami półrocznych dzieci ozdobionych złotymi cudami - nie twierdzę, że przestały wyglądać uroczo. Nie szykanuję mam, które mówią, że przenigdy nie przebiją uszu dziecku, nawet jak będzie bardzo mocno chciało - widocznie mają powody aby tak mocno trzymać się swoich postanowień.

Dlaczego na widelec wzięłam akurat temat malowania i przekłuwania uszu? Bo już niejedną batalię forumową widziałam, w niejedną interakcję wchodziłam i nie raz apelowałam o więcej zrozumienia dla decyzji innych mam. Są to jedne z tematów wzbudzających najwięcej kontrowersji i chyba zawsze takie pozostaną. Bo co mama to opinia, co mniej wyrozumiała mama to większy atak, co większy atak wzbudzenie agresji pozostałych mam i tak w kółko.

No właśnie - czy nie uważacie, że trochę na siłę robimy widły z igieł? Że za dużo w nas agresji, a za mało zwykłego poklepania po plecach i zaproszenia na herbatę?

Zjedzmy to ciastko i pogadajmy - niekoniecznie o karabinach. ;)