Dzieci w sieci.

Blogów z udziałem dzieci wciąż przybywa, wyrastają jak grzyby po deszczu, a co za tym idzie nie brakuje kontrowersji związanych z tematem 'wykorzystywania wizerunku dzieci w sieci'.

Wykorzystywanie to mocne, a od jakiegoś czasu również i modne hasło, które pada gdzie popadnie - w radiu, TV, nawet [wydawałoby się] prestiżowych magazynach jak na przykład Elle.

Po fali teorii spiskowych jaka zalała internet już jakiś czas temu, matki w popłochu zaczęły kasować zdjęcia swoich pociech z portali społecznościowych.

Swój wybór argumentowały strachem przed pedofilami, tym że dziecko też człowiek i może wcale gwiazdą portalu społecznościowego, czy bloga być nie chce, że kiedyś będzie miało pretensje o to, że Jego wizerunek został upubliczniony bez Jego zgody. Że ktoś napisze pod Jego zdjęciem coś niewygodnego, a później dziecko przeczyta to i straci pewność siebie, że koledzy w przyszłości będą się śmiać. Tylko z czego?

Faktem jest, że matki od lat robią zdjęcia swoim dzieciom. Robiły je nasze matki i o ile było to możliwe - matki naszych matek. Później wywoływały je i chwaliły się rodzinie, przyjaciołom, sąsiadom. Jedni chcieli je oglądać, inni nie koniecznie. Często nie były to zdjęcia na tyle estetyczne, by móc pokazywać je innym, ale hu kers - duma rozpierająca rodzica, który to zdążył cyknąć fotę, kiedy Jego dziecko po raz pierwszy zrobiło kupę do nocnika - sami wiecie. ;)

Zdjęcia z kąpieli, z nocnikowania, z plaży - taśmy wideo, które oglądała cała rodzina, przyjaciele i znajomi. Czy jako dorosła kobieta mam prawo czuć się urażona, że bez zgody udostępniono do wglądu moje nagie zdjęcia z wanny, że nikt mi nie powiedział, żeby do zdjęcia kolanka trzymać razem jak mam na sobie spódniczkę, bo wszyscy będą później moje majty oglądać? Czy mam być wściekła, bo wszyscy widzieli jak taplam się w basenie bez górnej części stroju kąpielowego?

Ja zwyczajnie cieszę się, że mam te zdjęcia i dziękuje rodzicom, że je robili. Cieszę się, że je pokazywali, że chcieli się mną chwalić i dzielić radość z innymi, jakkolwiek nieestetyczna by nie była. A co jeśli nasze zdjęcia oglądał kiedyś jakiś pedofil?

Możecie wypierać tę myśl, ale pedofile są wszędzie. Nie tylko w internecie. Pedofile to Wasi sąsiedzi, to osoby którym codziennie rano idąc po świeże pieczywo mówicie 'dzień dobry', to księża odprawiający coniedzielne msze w Waszym kościele, to Wasi wujkowie, i znajomi. Są w parkach i przy placach zabaw, wystają pod szkołami, jeżdżą z nami komunikacją miejską, wystają w oknach. Na plażach chowają za parawanem, żeby nie było widać, że mają problem, jedzą obiad w restauracji przy stoliku obok, uczą w szkołach Wasze dzieci - zło jest wszędzie. I choćbyśmy całkowicie wycofali się z  aktywności w internecie to nie przestaniemy wysyłać dzieci do kościołów, szkół, nie zabronimy im hasać na placach zabaw, nie przestaniemy wyjeżdżać na wakacje. Nie rozumiem dlaczego przez patologów mamy wycofywać się z aktywności gdziekolwiek. To oni są chorzy, nie my - pragnące dzielić się swoim szczęściem przy pomocy dobrodziejstw XXI wieku, tak jak to robiły nasze matki i babki na tyle na ile było to możliwe.

Macie racje - dziecko może nie chcieć 'gwiazdować' w internecie. Może nie chcieć jeść zielonych warzyw, które gotujesz Mu co piątek droga mamo, może nie chce nosić bluzek z niewygodnymi cekinami. Może dla odmiany chce zostać tancerzem podczas gdy Ty po raz kolejny wysyłasz go na kurs karate. Może chce [albo nie chce] być katolikiem, wegetarianinem, śpiewać w chórze, jeść kalafiora, czesać się w kucyk... 

Wszystkiego dowiemy się w swoim czasie, wraz z dorastaniem naszych dzieci. Póki co to my bierzemy za nie odpowiedzialność, jakby nie było to my decydujemy jak wygląda w tej chwili ich życie. I jeśli wierzymy, że to co robimy jest dobre dla naszych dzieci i nie krzywdzi ich - róbmy to dalej. Dalsze działania, plany i zamierzenia zweryfikuje życie.

Na zdjęciach, które umieszczam na blogu moje dziecko zawsze jest ubrane. Nie ma tu z życia wziętych historii, które [moim zdaniem] w przyszłości mogłyby zostać uznane za kompromitujące. Nikt jak do tej pory nie skrytykował Oliwii, naszego bloga, tego co robimy jedna skłamałabym gdybym zapewniała Was, że nigdy nie bałam się, że tak się stanie. Wątpliwości było mnóstwo. Jeszcze przez założeniem bloga mniej więcej w czasie kiedy dodawałam tu pierwszą notatkę, zadałam sobie pytanie: Czy ja miałabym coś przeciwko, gdyby któreś z moich rodziców prowadziło bloga o moim dzieciństwie?

Odpowiedź była szybka i pewna. Nie miałabym.